Wijnand van Dam
Op mijn 35e is het mij voor het eerst overkomen. Ik stond te wachten voor de spoorbomen in Zuid Frankrijk en kreeg het erg benauwd. Het leek alsof ik stikte, mijn hart ging vreselijk te keer en ik dacht: ik krijg een hartaanval, ga dood en kom nooit meer thuis. Ik kan niet weg, de spoorbomen gaan nóóit meer open. Een afschuwelijke (doods)angst. Mijn eerste paniekaanval was een feit. Toen de spoorbomen weer open gingen verdwenen de angst en de lichamelijke symptomen.
Later in Nederland had ik dezelfde ervaring op de Moerdijkbrug in de file. Ik ging deze vermijden en zo was mijn reisangst geboren en voor mij de werkelijkheid geworden. De reisangst heeft zich daarna fors uitgebreid in o.a. allerlei andere angsten en fobieën, verschillende dwanggedachten en handelingen.
Het heeft meer dan 10 jaar geduurd en ik heb talrijke hulpverleners bezocht, zowel in het reguliere als in het alternatieve circuit. Het is ten koste gegaan van vrijwel mijn gehele sociale leven: mijn huwelijk, werk, sport, mijn gezondheid (zowel lichamelijk als geestelijk), enz. enz. Ik was in een zware depressie gekomen.
Door inzicht ben ik er uitgekomen en door deze ervaring ben ik goed in staat om mensen met deze klachten te kunnen helpen. Je zou het ook zo kunnen zeggen dat ik mijn talent om anderen te helpen heb ontdekt door wat mij is overkomen.